XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Gela akoltxatua zegoen, eta, zuzendariak utzitako zirrikitutik, nire laguna ikusi nuen ohe gainean eserita, pijaman.
Burua altxa zuen bisita zeukala zentitu zuenean, eta bi eskuak altxa zituen antiajuetara.
Ez nion ezagutzen jestu hura.
Berria zuen, eta hogeitamar urtetako pertsona batena baino gehiago, ume urduri batena zirudien.
Zuzendariak pasatzeko esan zidanean, beragana egin nuen, poliki poliki.
Eskuak antiajuetara joan ziren berriro.
Portaera hori iruditu zitzaidan egokiena, zeren, lagun zaharrak izanik, eta etxe berean luzaro bizi izandakoak, urtebete inguru baigeneraman elkar ikusi gabe.
Eta hartan, bera nigarka hasi zen, eta, izuturik, gelaren anguloan kuxkurtu zen; eta hainbesteraino ezkutatu nahi izan zuen non, orma akoltxatu hura zapalduz, antiajuak puskatu zitzaizkion.
Nigarra garrasi bihurtu zen orduan.
Eta biak, nigarra zein garrasia
Zuzendariak pasilura atera ninduen, eta gelara itzuli zen.
Ordulaurden batez sentitu nuen han barruan, nire lagunari hitz goxoak esaten.
Eta kantatuz ere bai zenbaitetan.
Izerditan nengoen.
Harrituta, hori nola izan zitekeen galdetu nion nik.
Berak ere oso kezkatua zirudien.
Ezbairik gabe, aintzat hartzeko moduko gizona zen.
Lorategiaren gaikalde batean zegoen pabiloira joan ginen, bertako medikuen egonlekura edo.